نشستم به این مصرع شعر دقت کردم دیدم واقعا چه شعر عجیبیه! با این که الان هیچ ربطی به من و امثال من نداره،ولی یه جورایی شرح حال منه!چون یه مدت بود غرق در داشتن اسب سفیدی بودم که مقصود این شعره و تقریبا به دستش آورده بودم(بهتره بگم یکم بهش نزدیک شده بودم!) ولی آه از این نفس سرکش که با همدستی شیطون همه چی رو به باد داد، اسب سفید که هیچی...دیگه قاطر لنگ هم ندارم.واقعا برام عجیبه،با این که میدونیم بعضی از کارهامون گناهه ونباید انجام بدیم،آگاهانه به سراغشون میریم و یک بار که چه عرض کنم صدبار انجامشون میدیم.من از اون دسته آدمایی هستم که یک توفیق بزرگ نصیبشون میشه،قدرشو نمیدونن ومفت از دستش میدن و بعد حسرتشو میخورن ومیگن:عجب!دیدی مرغ از قفس پرید! آدمای مثل من تنها راه نجاتشون توبه وبازگشت به سوی خداست. . .یا من اسمه دواء و ذکره شفاء وطا عته غنی ارحم من رأس ماله الرجاء وسلاحه البکاء.(فرازهایی از دعای پر فیض کمیل)

..........................................................

پ ا ی ی ن ن و ش ت1: رهبر معظم انقلاب:   از خدا می خواهم مبادا بعد از یک عمر زحمت ، مرگ ما در بستر بیماری باشد و در میدان شهادت نباشد، شهادت مرگ در راه ارزشهاست. . .

پ ا ی ی ن ن و ش ت2: لازم دیدم این نکته رو بگم که مقصود از اسب سفید در این شعر شهادت نیست،بلکه راه رسیدن به معبود که همون شهادت باشه است،ومن و امثال من خیلی راه داریم تا رسیدن به این هنر مردان خدا.پس نتیجه میگیریم که اون موقع که من به داشتن اسب سفید نزدیک شده بودم داشتم یه کوره راه پیدا میکردم،که همون غنیمتو هم قدر ندونستم و پرید.

مرا اسب سفیدی بود روزی........شهادت را امیدی بود روزی
اگر آه تو از جنس نیاز است........در باغ شهادت باز باز است

پ ا ی ی ن  ن و ش ت3 وکاملا بی ربط: راستی،منم فیلم طلا ومس رو دیدم . . .جالب بود!